Verdriet, angst, wanhoop, schuldgevoelens en woede: geconfronteerd met de klimaatcatastrofe spelen verschillende emoties op, maar die krijgen vooralsnog weinig plaats en erkenning in de samenleving. Kunstenaars en activisten ontwikkelen ondertussen rouwpraktijken. Die zijn niet zaligmakend, maar wel noodzakelijk om voorbij het collectieve ontwijkingsgedrag te geraken.
Leestip: Verloren woorden van Robert Macfarlane en Jackie Morris, vertaald door Bibi Dumon Tak.
Met het water al bijna aan de lippen vragen Stef Craps en Mahlu Mertens zich af of de klimaatopwarming Nederlandstalige fictieschrijvers niet een beetje te koud laat.
Het Antropoceen is geen puur geologische aangelegenheid. Het concept mag dan wel uit de koker van “harde” wetenschappers zijn ontsproten; het zorgt ook voor grote bedrijvigheid bij “zachte” wetenschappers en cultuurmakers. Zij worstelen met de morele en existentiële vragen die het tijdperk van de mens oproept.